آبیاری یکی از حیاتی ترین عناصر در تولید محصولات کشاورزی است و تکنیک های مختلف آن، از سنتی تا مدرن، نقش مهمی در تعیین میزان موفقیت باغداران و کشاورزان دارند. اهمیت آن در افزایش کیفیت و کمیت محصولات بی‌بدیل است. آب، که جزء اساسی رشد گیاهان است، باید به نحوی مدیریت شود که رطوبت مورد نیاز گیاهان را بدون اسراف یا کمبود تامین کند. این تعادل نه تنها برای رشد گیاهان بلکه برای حفظ سلامت خاک و محیط‌زیست نیز حائز اهمیت است.
محققان و متخصصان کشاورزی همواره به دنبال روش‌هایی برای آبیاری مطمئن، کارآمد و اقتصادی هستند. دستیابی به چنین روش‌هایی از طریق پژوهش و آزمایش‌های مداوم به دست می‌آید و نتیجه آن، توسعه فناوری‌های آبیاری پیشرفته است که می‌تواند به بهترین شکل ممکن، آب را به گیاهان برساند. این فناوری‌ها شامل آبیاری تحت فشار مانند آبیاری قطره‌ای و آبپاشی است که هر کدام مزایا و معایب خود را دارند.
با این حال، بدون توجه به پیشرفت‌های تکنولوژیک، اصول اولیه آبیاری تغییر نکرده است. آبیاری در زمین‌های کشاورزی باید به گونه‌ای انجام گیرد که هم محصول دهی افزایش یابد و هم خاک حاصلخیز باقی بماند. این مهم نه تنها به تامین غذای بیشتر کمک می‌کند بلکه به مدیریت منابع آبی در برابر مسائلی چون کم‌آبی و تغییرات اقلیمی نیز کمک می‌کند.
به طور خلاصه، آبیاری هنر و علم استفاده بهینه از آب برای تولید محصولات کشاورزی است. این فرایند حیاتی نیازمند دانش عمیقی از خصوصیات خاک، نیازهای گیاهی، و تاثیرات محیطی است تا بتواند به طور کارآمد به افزایش تولید و دوام پایداری محیط‌زیست کمک کند.
آبیاری سطحی: قدیمی‌ترین و گسترده‌ترین روش آبیاری
آبیاری سطحی، رویه‌ای قدیمی با پیشینه‌ای دیرینه در کشاورزی است که از زمانهای بسیار دور برای انتقال آب به زمین‌های کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گرفت. با وجود سادگی و هزینه‌ی کم اولیه، این روش با معایب قابل توجهی همراه است، از جمله هدر رفت بسیار زیاد آب، رشد علف‌های هرز، و افزایش احتمال انتقال بیماری‌های خاکزاد. در مناطقی با آب و هوای گرم و خشک، که منابع آبی محدودی دارند، آبیاری سطحی مناسب نیست، زیرا حجم زیادی از آب را به هدر می‌دهد.
در مقابل، روش‌های نوین آبیاری مانند سیستم‌های آبیاری بارانی، قطره‌ای، بابلر و زیرسطحی، با هدف کاهش هدر رفت آب، جلوگیری از فرسایش خاک، کاهش جمعیت آفات و بیمارگرهای گیاهی، و کنترل رویش علف‌های هرز طراحی و پیاده‌سازی شده‌اند. این روش‌ها با وجود هزینه‌ی اولیه بیشتر، به دلیل صرفه‌جویی در مصرف آب و کاهش هزینه‌های جانبی ناشی از بیماری‌ها و آفات، در درازمدت بسیار مقرون‌به‌صرفه‌تر و موثرتر هستند.
- آبیاری نواری: بهینه‌سازی رطوبت و کاهش انتقال عوامل بیماریزا
آبیاری نواری یک روش موثر برای بهینه‌سازی رطوبت و کاهش انتقال عوامل بیماریزا در کشاورزی است. این روش، که به آن آبیاری شیاری نیز گفته می‌شود، به‌گونه‌ای طراحی شده که آب مستقیما با قسمت‌های حساس گیاهان، مانند طوقه، تماس پیدا نمی‌کند، در نتیجه احتمال انتقال بیماری‌های خاکزاد کاهش می‌یابد.
بهره‌گیری از این روش نه تنها به کاهش انتقال بیماری‌ها کمک می‌کند بلکه بهینه‌سازی مصرف آب را نیز به دنبال دارد. در مقایسه با روش‌های سنتی که به نیروی کار بیشتر و هزینه‌های جانبی نیاز دارند، آبیاری نواری از نظر اقتصادی مقرون به صرفه‌تر است و به تجهیزات پیچیده یا سرمایه‌گذاری اولیه زیادی نیاز ندارد.
مزیت دیگر این روش در مقایسه با آبیاری سطحی، که نیاز به دبی آب بالا و راندمان پایین مشخص می‌شود، افزایش کارایی است. آبیاری نواری با کمک به جلوگیری از هدررفت آب و تمرکز بر مناطق مورد نیاز گیاه، این معایب را برطرف می‌کند.
به طور خلاصه، آبیاری نواری یکی از روش‌های نوین آبیاری به شمار می‌آید که با استفاده از طراحی دقیق و عملیاتی سازگار با نیازهای محیطی و بیولوژیکی گیاهان، به افزایش بهره‌وری آب و کاهش بیماری‌ها کمک می‌کند. این روش، که از مزایایی چون کاهش هزینه‌های انرژی و نیروی کار برخوردار است، می‌تواند گزینه‌ای مطلوب برای کشاورزان به شمار رود.
- آبیاری کرتی: مزایا و معایب این روش سنتی
آبیاری کرتی، یکی از روش‌های سنتی آبیاری در کشاورزی است که سابقه طولانی دارد و هنوز هم در برخی مناطق به دلیل سادگی و هزینه کم اجرایی از آن استفاده می‌شود. این روش شامل حفر شیارها و کانال‌های کوچک در میان بسترهای کاشت است که به اصطلاح به آن‌ها کرت می‌گویند. آب از کانال اصلی به این شیارها هدایت شده و به صورت گرانشی به گیاهان می‌رسد. آبیاری کرتی، از لحاظ مصرف آب، اغلب کارآمد نیست زیرا آب به‌طور یکنواخت پخش نمی‌شود و ممکن است بخش‌هایی از مزرعه کم‌آب یا بیش از حد آبیاری شوند. همچنین، نیاز به نظارت دائم و تعمیرات مکرر دارد.
مزایای این روش شامل هزینه‌های اولیه کم، عدم نیاز به تجهیزات پیچیده، و نیاز کم به انرژی است. با این حال، این روش برای زمین‌های شیب‌دار مناسب نیست و به خاک‌های سبک و شنی نمی‌خورد. همچنین، به نیروی کار بیشتری نیاز دارد و راندمان آبیاری پایینی دارد که منجر به هدر رفت آب می‌شود.
در مقابل، روش‌های آبیاری تحت فشار مانند آبیاری بارانی و قطره‌ای، که به عنوان سیستم‌های نوین آبیاری شناخته می‌شوند، از راندمان بالایی برخوردارند. این سیستم‌ها امکان پخش یکنواخت آب، کود و سموم را فراهم می‌کنند و قابلیت اتوماسیون دارند. آبیاری قطره‌ای به‌ویژه در مصرف آب صرفه‌جویی کرده و منجر به افزایش راندمان آبیاری می‌شود، زیرا تنها محدوده اطراف گیاه را آبیاری می‌کند و نیاز به فشار آب کمتری دارد.
- آبیاری جویچه‌ای: کاربرد و کارایی در محیط‌های مختلف
آبیاری جویچه‌ای، که به عنوان یکی از روش‌های آبیاری سنتی شناخته می‌شود، در گذشته تاکنون به عنوان یکی از شیوه‌های موثر در کشاورزی مورد استفاده قرار گرفته است. این روش با ایجاد شیارها و نوارهایی در زمین، آب را به صورت مستقیم به گیاهان می‌رساند، به گونه‌ای که آب با طوقه‌ی گیاهان تماس ندارد، که این امر از سرایت بیماری‌های خاکزاد از طریق آب جلوگیری می‌کند.
این سیستم در مناطقی که دسترسی به تکنولوژی‌های مدرن محدود است یا هزینه‌های راه‌اندازی سیستم‌های نوین آبیاری بالا است، همچنان محبوبیت دارد. در این روش، به جای استفاده از پمپ و تجهیزات پیچیده، از نیروی جاذبه برای توزیع آب استفاده می‌شود، که به آن آبیاری سطحی یا ثقلی نیز گفته می‌شود.
آبیاری جویچه‌ای، که جزء روش‌های آبیاری سطحی به شمار می‌رود، در مقایسه با روش‌های نوین مانند آبیاری قطره‌ای یا اسپرینکلر، هزینه‌های کمتری دارد و برای مواردی مانند کشاورزی، چمنزارها، و مناظر ساختمانی مناسب است.
با وجود مزایایی چون هزینه پایین و سهولت استفاده، این روش در مدیریت مصرف آب به اندازه روش‌های مدرن کارآمد نیست و ممکن است در شرایطی که بهینه‌سازی مصرف آب اهمیت دارد، چندان مناسب نباشد. هدف از آبیاری نه تنها تأمین رطوبت مورد نیاز گیاهان است بلکه در برخی موارد کنترل دمای هوا، رطوبت هوا و کاهش آفات و بیماری‌های گیاهی نیز مد نظر قرار می‌گیرد.
با توجه به تنوع شرایط محیطی و اقتصادی، انتخاب روش آبیاری مناسب برای هر باغ یا مزرعه می‌تواند تاثیر بسزایی در بازدهی محصول و عمر باغ داشته باشد. انواع روش‌های آبیاری به دو دسته کلی آبیاری سطحی و آبیاری تحت فشار تقسیم‌بندی می‌شوند که هر کدام بر اساس نیازهای خاص خود مزایا و معایبی دارند. در حالی که آبیاری سطحی ساده‌تر و ارزان‌تر است، آبیاری تحت فشار اغلب به دلیل کارآمدی بالا در مصرف آب و توزیع یکنواخت آب ترجیح داده می‌شود.
آبیاری تحت فشار: استفاده از تکنولوژی برای مدیریت بهینه منابع آبی
آبیاری، یکی از کهن‌ترین فعالیت‌های بشری است که هدف اصلی آن تامین رطوبت مورد نیاز برای رشد گیاهان و افزایش تولیدات کشاورزی می‌باشد. مدیریت صحیح آبیاری به‌منظور جلوگیری از کمبود یا اضافه‌بودن رطوبت خاک اساسی است، زیرا هر دو حالت می‌تواند به گیاه آسیب برساند و بازدهی محصول را کاهش دهد. با توجه به نیاز روزافزون جامعه به محصولات کشاورزی و محدودیت منابع آبی، اهمیت استفاده از سیستم‌های آبیاری نوین و مؤثر بیش از پیش احساس می‌شود.
در این میان، آبیاری تحت فشار به‌عنوان یکی از روش‌های نوین آبیاری، که شامل آبیاری قطره‌ای و بارانی می‌شود، به‌دلیل بهره‌وری بالای آب و کاهش دهنده مصرف انرژی مورد توجه قرار گرفته است. این روش‌ها با استفاده از پمپ‌ها و لوله پلی اتیلن برای انتقال آب و پاشنده‌هایی مانند آبپاش‌ها و قطره‌چکان‌ها، آب را به‌صورت مستقیم و دقیق به ریشه گیاهان می‌رسانند. این کار نه‌تنها به حفظ منابع آبی کمک می‌کند بلکه به مدیریت بهتر کود و مواد شیمیایی و کاهش آلودگی‌های زیست‌محیطی نیز منجر می‌شود.
استفاده از این تکنولوژی‌های آبیاری نوین می‌تواند در شرایط مختلف اقلیمی و برای انواع محصولات، از باغات گرفته تا مزارع گسترده، کاربرد داشته باشد. با این حال، انتخاب روش آبیاری مناسب باید با توجه به شرایط خاک، نوع محصول، و شرایط اقلیمی منطقه انجام گیرد تا بهینه‌سازی مصرف آب و حفظ سلامت خاک و گیاهان تضمین شود.
در مسیر پیشرفت کشاورزی پایدار، آبیاری تحت فشار نه‌تنها راهکاری برای مقابله با مشکل کم‌آبی است، بلکه به‌عنوان یک ابزار استراتژیک در مدیریت منابع آبی و افزایش بهره‌وری در کشاورزی به شمار می‌آید.
- آبپاش‌ها و قطره‌چکان‌ها: افزایش کارایی آبیاری
با توجه به اطلاعات به دست آمده از منابع متنوع، آبیاری علمی و هدفمند نقش محوری در بهبود کارایی کشاورزی دارد. آب به‌عنوان عنصر حیات‌بخش، موجب رشد و بالندگی محصولات کشاورزی است و در طول تاریخ، انسان با به‌کارگیری روش‌های گوناگون آبیاری، به دنبال بهینه‌سازی مصرف آب بوده است.
آبپاش‌ها و قطره‌چکان‌ها دو تکنیک نوین در میان روش‌های آبیاری به شمار می‌روند که در کلاس آبیاری تحت فشار قرار دارند. این روش‌ها با استفاده از پمپ‌ها و لوله‌ها برای انتقال و پخش آب، کارآمدی بالایی دارند و به کنترل بهتر مصرف آب و کاهش هدررفت آن کمک می‌کنند. به‌ویژه در مناطقی که با کمبود آب مواجه هستند، می‌توانند تأثیر به‌سزایی در صرفه‌جویی آب و افزایش تولید محصول داشته باشند.
استفاده از آبپاش‌ها و قطره‌چکان‌ها نه تنها به تامین آب مورد نیاز گیاهان کمک می‌کند، بلکه با کاهش مصرف آب و افزایش راندمان آبیاری، به حفظ منابع آبی و پایداری محیط‌زیست کمک شایانی می‌نماید. در زمانهای که نیاز به محصولات کشاورزی به‌طور مستمر در حال افزایش است، بهره‌گیری از این تکنولوژی‌های پیشرفته می‌تواند راه‌حلی ایده‌آل برای مقابله با چالش‌های کمبود آب و نیازهای روزافزون جامعه بشری باشد.
تفاوت‌های اساسی بین آبیاری سطحی و تحت فشار
آبیاری، رویکردی کلیدی در کشاورزی است که به طور مستقیم بر عملکرد محصولات و حفظ منابع آبی تاثیر می‌گذارد. در این میان، تفاوت‌های بنیادین میان آبیاری سطحی و تحت فشار وجود دارد که باید با دقت مورد بررسی قرار گیرند.
آبیاری سطحی، قدیمی‌ترین شیوه‌ی آبیاری است که در آن آب به کمک نیروی جاذبه بر روی سطح زمین پخش می‌شود. این شیوه به دلیل استفاده نکردن از پمپ و سایر تجهیزات، به عنوان آبیاری ثقلی نیز شناخته می‌شود و شامل روش‌هایی مانند آبیاری شیاری، کرتی و غرقابی است. این روش برای زمین‌های کشاورزی، چمنزارها و مناظر ساختمانی مناسب است و هزینه‌ی کمتری دارد، ولی بهره‌وری آب در آن متوسط است.
آبیاری تحت فشار، شیوه‌ای نوین‌تر است که در آن از پمپ‌ها و لوله‌های مختلف برای انتقال آب و پاشنده‌هایی مانند آبپاش‌ها یا قطره‌چکان‌ها برای پخش آب استفاده می‌شود. این روش‌ها، که شامل آبیاری بارانی و قطره‌ای هستند، بهره‌وری آب بالاتری دارند و برای باغچه‌های سبزیجات، باغ‌های میوه و مناظر مسکونی ایده‌آل می‌باشند. هزینه‌ی این روش متوسط تا زیاد است، ولی بازدهی بیشتری را نسبت به آبیاری سطحی به همراه دارد.
بنابراین، در انتخاب روش آبیاری، باید به عواملی مانند نوع محصول، میزان دسترسی به منابع آبی، هزینه و بهره‌وری آب توجه کرد. هر دو شیوه‌ی آبیاری نقاط قوت و ضعف خود را دارند و باید با توجه به شرایط خاص هر مزرعه انتخاب شوند.
نقش شرایط آب و هوایی و بافت خاک در انتخاب روش آبیاری
آب، خاک، و گیاه سه عنصر اساسی هستند که همگی در فرایند کشاورزی نقش محوری ایفا می‌کنند. انتخاب روش آبیاری مناسب، با توجه به شرایط آب و هوایی و بافت خاک، می‌تواند در افزایش کیفیت و کمیت محصولات تولیدی کشاورزی تأثیر بسزایی داشته باشد. شرایط آب و هوایی و بافت خاک، عواملی هستند که نوع آبیاری انتخابی را تعیین می‌کنند؛ به طور مثال، در مناطقی با آب و هوای خشک و خاک‌های سبک و شنی، روش‌های آبیاری تحت فشار مانند آبیاری قطره‌ای، که آب را به‌صورت موضعی و مستقیم به ریشه گیاه می‌رساند، توصیه می‌شود. این روش باعث صرفه‌جویی در مصرف آب و افزایش راندمان آبیاری می‌شود، همچنین قابلیت اتوماسیون و پخش کود همزمان با آبیاری را فراهم می‌آورد.
از طرف دیگر، روش‌های سنتی آبیاری مانند آبیاری سطحی، که هنوز هم در بسیاری از مناطق به دلیل سادگی و هزینه‌های پایین اولیه مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌تواند در موقعیت‌های خاصی کارآمد باشد، بخصوص جایی که دسترسی به تجهیزات پیچیده و انرژی محدود است. با این حال، راندمان پایین و نیاز به دبی آب بالا از محدودیت‌های این روش به شمار می‌آیند.
در نهایت، تصمیم‌گیری برای انتخاب روش آبیاری باید با بررسی دقیق شرایط آب و هوایی، خصوصیات خاک، نوع گیاهان کشت شده، و همچنین فاکتورهای اقتصادی و نیروی کار در دسترس انجام پذیرد. این تصمیم‌گیری یکی از مؤلفه‌های کلیدی برای موفقیت در کشاورزی مدرن به شمار می‌رود و می‌تواند نقش مهمی در پایداری منابع آبی و حفظ محیط زیست ایفا کند.
روش‌های نوین آبیاری
روش‌های نوین آبیاری به دلیل کنترل دقیق میزان آب داده شده به مزارع و باغات، کمک شایانی به حفظ منابع آبی، کاهش فرسایش خاک، مقابله با افزایش آفات و بیماری‌های گیاهی، و محدود کردن رشد علف‌های هرز می‌کنند. این روش‌ها، با توجه به کاربردهای خاص و مزایای منحصر به فردی که ارائه می‌دهند، گزینه‌های مطلوبی برای افزایش بهره‌وری کشاورزی در عصر حاضر هستند.
- آبیاری بارانی:
سیستم آبیاری بارانی بیشترین کاربرد را در مزارع گسترده دارد. برای به حداقل رساندن تلفات آب ناشی از تبخیر، زمان‌بندی آبیاری باید به گونه‌ای باشد که در دوره‌های کم‌نور روز، مانند بامداد یا هنگام غروب انجام شود.
مزایا: این روش با تقسیم آب به قطرات ریز، به طور یکنواخت و در مدت زمان مشخصی مزرعه‌ای وسیع را آبیاری می‌کند. اگر در زمانهای مناسب روز به کار رود، ضایعات آب بسیار کم و مزرعه به شکل مؤثری آبیاری خواهد شد.
این سیستم نیاز به شبکه‌ای از لوله‌های آبیاری دارد که می‌توانند ثابت یا قابل جابجایی باشند. در سیستم‌های مکانیزه، نیازی به دخالت نیروی انسانی برای حرکت لوله‌ها نیست.
معایب: این روش ممکن است به توسعه بیماری‌های برگی قارچی و باکتریایی منجر شود، بنابراین نیاز به مراقبت و پایش مستمر است تا هرگونه علامت بیماری به سرعت کنترل شود.
- آبیاری قطره‌ای:
در سیستم آبیاری قطره‌ای، آب در شیلنگ‌ها یا تیپ‌ها جاری شده و از نازل‌ها به صورت قطره‌ای بر روی زمین می‌چکد.
مزایا: استفاده از این سیستم فواید بی‌شماری دارد، از جمله امکان اجرا بر روی زمین‌های ناهموار بدون نیاز به تسطیح. این سیستم تلفات آب را به شدت کاهش می‌دهد و باعث می‌شود تا رشد علف‌های هرز به حداقل برسد.
با تنظیم دقیق دبی و زمان آبیاری، تنش آبی برای گیاهان ایجاد نخواهد شد. همچنین، انتقال بیماری‌ها از طریق آب آبیاری به صفر می‌رسد. نیاز به نیروی کار برای آبیاری در این سیستم بسیار کم است و تنها نیاز به بررسی و تعویض نازل‌های خراب می‌باشد.
این سیستم اجازه می‌دهد تا کود و سموم به طور مستقیم از طریق آب به خاک وارد شوند، اما باید مراقب تجمع املاح در نازل‌ها بود.
معایب: راه‌اندازی این سیستم در مقیاس وسیع هزینه‌بر است، اما با در نظر گرفتن بهبود کیفیت و کمیت محصول و صرفه‌جویی در مصرف آب، این هزینه‌های اولیه قابل چشم‌پوشی می‌باشند.
- سیستم آبیاری بابلر:
سیستم آبیاری بابلر، که از واژه “حباب” گرفته شده است، آب را به صورت حباب‌های بزرگ از خود خارج می‌کند. در این سیستم، آب از طریق نازل‌ها و به میزان بیشتری نسبت به سیستم قطره‌ای خارج می‌شود و برای آبیاری درختان با جثه‌ی بزرگ و ریشه‌های عمیق و گسترده‌تر، ایده‌آل است.
این روش آبیاری، همچون سیستم قطره‌ای، مزایا و معایب خاص خود را دارد اما به دلیل فایده‌های فراوان، در میان باغداران و کشاورزان بسیار محبوب است.
- سیستم آبیاری اسپری:
سیستم آبیاری اسپری، مشابه سیستم قطره‌ای عمل می‌کند با این تفاوت که آب را به شکل پودری و اسپری‌شده پخش می‌کند. مزایا و معایب این سیستم مشابه سیستم آبیاری بارانی است و هنگام استفاده از این سیستم باید مراقب شیوع بیماری‌های قارچی و باکتریایی باشیم.
- سیستم آبیاری زیر سطحی:
در سیستم آبیاری زیر سطحی، شیلنگ‌ها یا تیپ‌های آبیاری در عمق 10 تا 60 سانتی‌متری خاک و نزدیک ریشه‌ها قرار می‌گیرند، که این امر از رشد بیماری‌های خاکزاد در این ناحیه جلوگیری می‌کند. همچنین، تبخیر آب که در سیستم‌های آبیاری قطره‌ای و بابلر وجود دارد، در این روش به صفر می‌رسد. علی‌رغم هزینه‌های بیشتر نصب به دلیل کارکرد زیر سطحی، این سیستم در بلندمدت بسیار مقرون به صرفه است.
جمع‌بندی: انتخاب روش آبیاری مناسب برای بهبود کارایی و پایداری محیط‌زیست
بر اساس اطلاعات کسب شده، به نظر می‌رسد که انتخاب روش آبیاری مناسب یکی از مهم‌ترین عوامل در افزایش کارایی کشاورزی و حفظ پایداری محیط‌زیست است. آب به عنوان یکی از اساسی‌ترین نیازهای موجودات زنده، نقش حیاتی در رشد و بقای گیاهان ایفا می‌کند. استفاده از سیستم‌های مناسب آبیاری برای تأمین نیاز آبی گیاهان امری بسیار مهم است، حتی در مواردی که گیاهان به صورت دیم کاشته می‌شوند.
روش‌های آبیاری در دو دسته کلی سطحی و تحت‌فشار قابل تقسیم‌بندی هستند. آبیاری سطحی که شامل روش‌های شیاری، کرتی، و غرقابی است، به دلیل سادگی و هزینه‌های اولیه پایین، همچنان مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، این روش‌ها به شیب زمین حساس بوده و در خاک‌های سبک و شنی کارآمد نیستند و نیاز به دبی آب بالا دارند که می‌تواند منجر به هدر رفت آب شود.
از سوی دیگر، روش‌های آبیاری تحت‌فشار که جدیدتر هستند، به دسته‌های آبیاری بارانی و قطره‌ای تقسیم‌بندی می‌شوند. آبیاری بارانی اغلب به وسیله پمپ، لوله‌ها، و آبپاش‌ها انجام شده و می‌تواند برای زمین‌های گسترده مناسب باشد. آبیاری قطره‌ای که آب را به صورت قطره‌ای یا چکه‌ای به گیاهان می‌رساند، برای کاهش مصرف آب و افزایش راندمان آبیاری بسیار موثر است و به عنوان آبیاری موضعی شناخته می‌شود.
در نهایت، انتخاب روش آبیاری باید با توجه به نوع محصول، شرایط خاک، توپوگرافی زمین، دسترسی به منابع آب و توانایی مالی کشاورزان صورت گیرد. بهره‌وری بالای آب، افزایش کیفیت و کمیت محصولات، و حفظ محیط‌زیست از جمله فاکتورهایی هستند که باید در انتخاب روش آبیاری مدنظر قرار گیرند.